Krążownik lekki – klasa dużych okrętów artyleryjskich, podklasa krążowników, powstała na początku XX wieku. Intensywnie używane podczas obu wojen światowych. Obecnie, podobnie jak i inne okręty artyleryjskie, klasa zanikła. Do tej klasy należały też krążowniki przeciwlotnicze.

Klasa krążowników lekkich wykształciła się w pierwszym dziesięcioleciu XX wieku, wywodząc się bezpośrednio z krążowników pancernopokładowych małej lub średniej wielkości. Nie ma ona jednak ściśle określonego początku pod względem konstrukcyjnym. Część autorów za pierwsze krążowniki lekkie uważa niemieckie okręty typu Gazelle (w służbie od 1900, ok. 3000 t wyporności, 10 dział 105 mm) i następne^[1]. Okręty takie w mniejszym stopniu miały wypełniać tradycyjne zadania krążowników, jak dalekie rejsy patrolowe, zwalczanie i ochrona żeglugi oraz służba na wodach kolonii, natomiast były dobrze przystosowane do służby na wodach ojczystych – prowadzenia rozpoznania i zwalczania torpedowców i niszczycieli oraz wspierania własnych jednostek tej klasy. Bardziej istotne od dobrej dzielności morskiej stało się silne uzbrojenie z szybkostrzelnych armat kalibru 102-105 mm (w późniejszych typach – do 152 mm). Okręty tego rodzaju przez swoje zbalansowane charakterystyki były ogniwem pośrednim między krążownikami średniej wielkości (klasyfikowanymi w Wielkiej Brytanii i niektórych innych państwach jako krążowniki II klasy i służącymi głównie do ochrony żeglugi), a znanymi już wcześniej małymi krążownikami zwiadowczymi, służącymi do współpracy z niszczycielami (określanymi często jako krążowniki III klasy lub „krążowniki zwiadowcze” – scouts lubscout cruisers). Wkrótce większe krążowniki lekkie, jak brytyjska seria typów Town, przejęły także zadania krążowników dawnej II klasy.