Shimakaze (jap. 島風)– japoński wielki niszczyciel, jedyny z planowanej serii 17 okrętów tego typu. Wyróżniał się najsilniejszym uzbrojeniem torpedowym spośród okrętów tej klasy na świecie.

„Shimakaze” został skonstruowany na bazie wydłużonego kadłuba niszczyciela typu Kagerō. Większa wyporność została wykorzystana przede wszystkim do wzmocnienia uzbrojenia torpedowego. Ponadto, zastosowano znacznie mocniejszą siłownię turboparową, pracującą pod wyższym ciśnieniem pary, co pozwoliło na osiągnięcie bardzo wysokiej prędkości (maksymalnie na próbach – 40,9 węzła). Okręt zamówiono w ramach czwartego programu budowy okrętów z 1939 roku (wraz z 4 niszczycielami typu Kagerō i 10 nowego typu Yūgumo), pod numerem 125, lecz budowa opóźniała się z uwagi na niski priorytet jednostek eksperymentalnych i problemy z wysokociśnieniową kotłownią. Stępkę pod budowę okrętu położono 8 sierpnia 1941 w Stoczni Marynarki w Maizuru, kadłub wodowano 18 lipca 1942. Z budowy dalszych 16 okrętów tego typu, rozważanych w programie na 1942 rok, zrezygnowano. Część wyższych oficerów uważała, że zwiększenie wyporności należy wykorzystać do wzmocnienia uzbrojenia artyleryjskiego (wzorem brytyjskiego typu Tribal, czy amerykańskiego Porter), a część uważała za dużą wadę brak zapasowego kompletu torped (w zapasie było ich tylko pięć). Przede wszystkim zaś budowa okrętów tego typu była znacznie bardziej kosztowna od konwencjonalnych dużych niszczycieli, a konstrukcja siłowni była bardziej problematyczna. Okręt otrzymał nazwę „Shimakaze” po wcześniejszym niszczycielu typu Minekaze, oznaczała „Wyspowy Wiatr” (ang. Island Wind).

Doświadczenia wojenne wykazały, że japońskie torpedy Typ 93 kalibru 610 mm były bardzo skuteczną bronią, przy czym trafienia uzyskiwano najczęściej pierwszą i często jedyną salwą. Dlatego brak zapasu torped nie stanowił większego problemu, a duża ilość torped w pierwszej salwie sprawiała, że „Shimakaze” był wartościową jednostką.